Świrski o ofensywie eksportowej naszego państwa

Pamiętam Irak i wielkie oczekiwania (to jeszcze kilka rządów temu), zaraz po upadku Bagdadu i amerykańskich czołgach nad Tygrysem. Plany były duże, no bo i nasze ówczesne polityczne zaangażowanie postawione na jedną kartę. Mało kto pewnie teraz pamięta, ale nawet zaraz LOT uruchomił bezpośrednie połączenie z Basrą, drugie największe miasto w Iraku , niedaleko złóż ropy naftowej. Planował chyba nawet dwa czy trzy loty tygodniowo dla naszych biznesmenów, inżynierów i finansistów z walizkami, w których miały do kraju płynąc dolary. Niestety bardzo szybko pogoda polityczna Iraku zmieniła się diametralnie, a w Basrze wyjście na ulice bez samochodu opancerzonego i plutonu komandosów było samobójstwem, wobec czego też i odwołano nasze samoloty, słusznie obawiając się, że większość pasażerów umarłaby ze strachu podchodząc do lądowania w ogniu wielokalibrowych karabinów maszynowych oraz pocisków kierowanych, przy asyście z kolei wypuszczanych flar mających je zmylić.

Potem (też już mało kto pamięta) był… Afganistan. Tak pierwsze miesiące rządu prozachodniego Karzaja, to też i polskie próby misji gospodarczych oraz polskich produktów na afgański rynek wśród których, jako hit eksportowy przewidywano coś nawet energetycznego... piecyki opalane drewnem i czym się da, a umilające zimowe afgańskie noce w górach. Chyba nie do końca oczekiwania zostały spełnione, okazuje się, że talibowie potrafili obyć się bez piecyków, ale za to mają zawsze karabiny i granatniki.

Potem po małym skoku do Peru i Ameryki Południowej, nastąpił ponowny zwrot na Bliski Wschód i bajeczne skarby szejków. Katar i Emiraty Arabskie miały przynieść szczodrych inwestorów niosących ratunek nawet dla naszych upadających stoczni. Niestety katarski inwestor, mając pewnie wiele interesów na głowie finalnie zapomniał jednak za stocznię zapłacić przez co szejkowie nie zawitali nad Wisłę i Bałtyk. Dopiero ostatnio, po kilku już latach ale w wersji lotniczej – nowe połączenia Emirates i Qatar Airlines przynajmniej przyniosły nam nadzieje na tanie bilety lotnicze na Wschód ten bliski i daleki. Warto popatrzeć teraz na ogłoszenia polskiej ambasady, że czasami jednak zwyczaje są różne i w tych liniach nie akceptuje się polskich lotniczych przyzwyczajeń w postaci picia do upadłego z pod-fotelowych plastikowych toreb, palenia na siłę papierosów w toaletach z wydmuchem w otwór niebieskawej muszli (Polak potrafi) oraz polskiego traktowania personelu pokładowego („jak to nie mogę dostać już alkoholu ?”) wobec czego pewna znacząca liczba nowych turystów dostała po 5 tys. kary z automatu i utknęła potem w Doha z czarną listą wejścia do samolotów.

Potem był Wschód Daleki i nadzieje na Wietnam – nowego azjatyckiego tygrysa. Właściwie nawet i Wietnam i Chiny i próby kolejnych hitów eksportowych z których zapamiętałem przeboje disco polo oraz znów energetyczne, kotły do palenia brykietowanej słomy. Z Chinami chyba nasi producenci ale przede wszystkim importerzy dają sobie rade sami i to daje nadzieję, że biznes jeśli jest naprawdę opłacalny może się rozwinąć niezależnie od tego czy do oferty dodajemy płytę z piosenką o „majteczkach w kropeczki”.

Ten rok to nawet dwa kierunki. Najpierw pierwsza ofensywa informatyczna (CeBIT) i wielkie polskie partnerstwo na największych targach informatycznych. Teraz… kolejny kierunek – dynamiczna… czarna Afryka. Rozpalająca rządze wielkimi bogactwami metali rzadkich i diamentów ukrytych w płytkich bagnistych kopalniach, wielkich egzotycznych drzewach ułożonych równo, w wiecznie zielonej dżungli i zastępami potencjalnych pracowników nowych polskich fili tańczących wokół chat murzyńskich wiosek jak w pierwszej wersji „W pustyni i w puszczy”.