KIO do Komisji: Plany redukcji CO2 to miliardy strat dla gospodarki

Celem konferencji „Burned by the Low Carbon Economy? The economic and social sacrifice of meeting the 2050 targets” jest przedstawienie skutków gospodarczych i społecznych dla Polski, wynikających z wdrożenia polityki klimatycznej UE, poprzez zaprezentowanie wyników badania pt. „Ocena wpływu ustanowienia celów redukcji emisji wg dokumentu KE <Roadmap 2050> na sektor energetyczny, rozwój gospodarczy, przemysł i gospodarstwa domowe w Polsce do roku 2050".

Uzgodniony w roku 2008 i wdrożony rok później tzw. pakiet klimatyczno – energetyczny zmierza do uzyskania 20% redukcji emisji gazów cieplarnianych, 20% udział energii produkowanej ze źródeł odnawialnych oraz 20% oszczędności zużycia energii do 2020 roku.

Pomimo fiaska międzynarodowych uzgodnień odnośnie redukcji emisji w skali globalnej od marca 2011 roku pojawiły się trzy pakiety dokumentów unijnych, które przedstawiają propozycje dalszego zaostrzenia celów redukcji emisji gazów cieplarnianych w UE. Dwa pierwsze: tzw. Mapa 2050 i EnergyRoadmap 2050 przedstawiają propozycje ustanowienia celu 80% redukcji emisji gazów cieplarnianych do roku 2050 wraz z ocena skutków. Z kolei opracowanie ze stycznia 2012 wspiera propozycje dot. zwiększenia redukcji emisji w roku 2020 z obecnych 20% do poziomu 30%, spójnego z celami z Mapy 2050.

Analizy KIO wskazują ogromne koszty, jakie, według Izby, miałaby ponieść Polska w związku z wprowadzeniem ograniczeń nakładanych przez Unię. Są to: wzrost nakładów inwestycyjnych w energetyce o 330 – 360 mld zł w okresie do roku 2050; wzrost kosztów wytwarzania energii o 12 - 30 mld zł rocznie w okresie 2030 – 2050; wzrost kosztów zakupu uprawnień emisyjnych od 11 mld zł w roku 2020 do 40 67 mld zł rocznie w latach 2030 – 2050; prawie trzykrotny wzrost hurtowych cen energii elektrycznej i ponad trzykrotny wzrost cen ciepła sieciowego w okresie 2010 – 2050 (około dwukrotnie wyższy niż w scenariuszach bez polityki klimatycznej); spadek PKB o 5%w roku 2020 i 10-12%w latach 2030 – 2050 w porównaniu do scenariuszy bez polityki klimatycznej; wzrost udziału kosztów energii w budżetach co najmniej połowy gospodarstw domowych z poziomu 12% do 14-15% w całym okresie do 2050 roku a także zagrożenie rentowności produkcji 10 działów przemysłu zatrudniających 800 tys. pracowników i wytwarzających 70 mld zł wartości dodanej.