PGE Baltica szuka wykonawcy portu serwisowego w Ustce

Budowa morskich elektrowni wiatrowych może być kluczowym elementem polskiej transformacji energetycznej obok budowy elektrowni jądrowej. Choć Polska posiada przynajmniej kilkanaście lat opóźnienia w tej dziedzinie, może to oznaczać paradoksalnie pewne korzyści – w polskich projektach offshore’owych na starcie będą wykorzystywane największe turbiny wiatrowe o mocy rzędu 15 MW każda. Dodatkowo Morze Bałtyckie charakteryzują korzystne warunki w zakresie wietrzności, a relatywnie niskie głębokości zapewniają optymalizację kosztów fundamentowania w porównaniu z inwestycjami realizowanymi choćby na Morzu Północnym.

Obecnie najbardziej zaawansowane w Polsce są dwa projekty offshore’owe rozwijane przez kontrolowane przez Skarb Państwa koncerny – ORLEN oraz PGE Polska Grupa Energetyczna. Inwestycje te realizowane są w ramach spółek joint venture – odpowiednio z kanadyjskim Northland Power oraz duńskim Ørstedem. PGE Polska Grupa Energetyczna i Ørsted w pierwszej kolejności wybudują farmę wiatrową Baltica 2. W tym roku w lutym partnerzy dysponowali już kompletem pozwoleń dla inwestycji, w ramach której powstanie 107 turbin wiatrowych o mocy 14 MW każda, co przełoży się na blisko 1,5 GW mocy zainstalowanej. W fazie eksploatacji przewidziano obsługę serwisową z portu morskiego w Ustce.

Cena jedynym kryterium oceny ofert, cztery zadania opcjonalne

Przetarg na zaprojektowanie i wybudowanie bazy operacyjno-serwisowej w Ustce ogłosiła właśnie spółka PGE Baltica. Obiekt ma powstać w południowej części basenu portowego, na zachodnim brzegu rzeki Słupi, na terenie po dawnej przetwórni ryb, która została niedawno rozebrana. Terminal serwisowy zajmie powierzchnię blisko 2,5 hektara. Będzie składać się z magazynu części zamiennych, budynku administracyjnego, placu manewrowego, powierzchni zielonych oraz nabrzeża o długości ok. 260 metrów, do którego cumować będą jednostki typu CTV (ang. crew transport vessels), przeznaczone do transportu serwisantów do farm wiatrowych.


OpenStreetMap

Zamówienie powinno zostać zrealizowane w terminie 18 miesięcy, począwszy od dnia zawarcia umowy, co oznacza, że roboty budowlane rozpoczęłyby się w przyszłym roku, a port serwisowy zostałby oddany do użytku w czwartym kwartale w 2026 roku. Dla inwestycji wydano już decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Jedynym kryterium oceny ofert w przetargu będzie cena. Oferty będzie można składać do dnia 25 września bieżącego roku do godziny 14:00. Dwa kwadranse później powinno nastąpić ich otwarcie.

Jak czytamy w opisie zamówienia, w ramach kontraktu przewidziano możliwość realizacji czterech zadań w ramach prawa opcji. Pierwszym z nich może być wykonanie zaplecza budowy morskich farm wiatrowych. Drugie opcjonalne zadanie dotyczy wykonania Nabrzeża Rozewskiego i obudowy południowej Basenu Budowlanego. Każde z powyższych zostałoby zrealizowane w systemie “projektuj i buduj”. W ramach trzeciego zadania objętego prawem opcji przewidziano uzyskanie certyfikacji LEED na poziomie GOLD dla budynku biurowo-socjalnego. Z kolei czwarte zadanie opcjonalne obejmuje dodatkowe prace czerpalne.

Przyszłość portu morskiego w Ustce

Wybór Ustki jako lokalizacji portu serwisowego podyktowany był przede wszystkim bliskością względem planowanych farm wiatrowych. Istotne znaczenie miały także adekwatne względem potrzeb inwestora parametry toru podejściowego i portu morskiego. W sąsiedztwie terminala serwisowego powstanie Centrum Kompetencji Morskiej Energetyki Wiatrowej, w którym realizowane będą szkolenia dla pracowników oraz prace badawczo-rozwojowe. Warto dodać, że w przeszłości rozpatrywano koncepcję budowy portu zewnętrznego w Ustce, która miała zostać sfinansowana ze środków unijnych w ramach Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększania Odporności.

Projekt o przewidywanej wartości rzędu 1 mld zł zakładał budowę nabrzeży na sztucznie zalądowionej powierzchni na zachód od istniejącego portu wewnętrznego. Port zewnętrzny miał mieć charakter uniwersalny, choć z wyraźną dominacją funkcji obsługi serwisowej farm wiatrowych offshore – na ten cel przewidziano 14 ha. Kolejnych 6-8 ha miałaby obejmować przestrzeń przeładunkowa, natomiast do 2 ha przewidziano dla rybołówstwa. Nowy tor podejściowy miał mieć 8 metrów głębokości z możliwością pogłębienia do 9-9,5 i budowę nowego falochronu zachodniego o długości 1400 metrów.

Najdalej idące koncepcje zakładały zapewnienie możliwości obsługi instalacyjnej farm wiatrowych na morzu, a także obsługę przeładunków wojskowych. Infrastrukturę podwójnego zastosowania stanowiłby terminal samochodowy, który mógłby obsługiwać zarówno jednostki Ro-Ro przewożące ładunki toczne, takie jak naczepy samochodowe, jak i transporty wojskowe. Do portu morskiego w Ustce po rozbudowie miałyby zawijać jednostki o długości 200 metrów. Dalsze losy projektu nie są dziś jasne. Jego realizacja w zakładanych ramach czasowych stała się niemożliwa z racji długotrwałego wstrzymywania wypłat środków unijnych dla Polski przez Komisję Europejską u schyłku rządów Prawa i Sprawiedliwości.