Jest decyzja lokalizacyjna dla terminala LNG w Zatoce Gdańskiej!

Polska, podobnie jak wiele innych państw w Europie Środkowo-Wschodniej, przez wiele lat była uzależniona od dostaw rosyjskiego gazu ziemnego. Przy zapotrzebowaniu utrzymującym się przez dłuższy czas na poziomie 15 mld m3 krajowe wydobycie oscylowało w przedziale 3-4 mld m3, co powodowało konieczność importu brakujących wolumenów w kierunku wschodniego. Powodowało to niekorzystną pozycję negocjacyjną w rozmowach z rosyjskim dostawcą, a w długim okresie generowało także ogromne ryzyko dla bezpieczeństwa energetycznego. Rosja dysponowała bowiem instrumentem nacisku.

Sytuację zmieniło oddanie do użytku terminala LNG w Świnoujściu, które nastąpiło w grudniu 2015 roku. Choć nie spowodowało ono jeszcze uniezależnienia Polski od dostaw surowca z kierunku wschodniego, ograniczyło je w sposób znaczący. Przełomem było uruchomienie w 2022 roku systemu gazociągów Baltic Pipe, łączącego Polskę ze złożami norweskimi przez nowe gazociągi podmorskie oraz rozbudowany duński system przesyłowy. Zapotrzebowanie na gaz ziemny w Polsce z dużym prawdopodobieństwem wciąż będzie wzrastać. Dlatego poprzedni rząd podjął decyzję o budowie jednostki FSRU (ang. ang. Floating Storage Regasification Unit – pływająca jednostka magazynowania i regazyfikacji), popularnie określanej mianem “pływającego gazoportu”. Powstanie ona w rejonie portu morskiego w Gdańsku.

Pozwolenie na budowę jeszcze w tym roku

Inwestorem będzie kontrolowana przez Skarb Państwa w 100% spółka Gaz-System, operator systemu gazociągów przesyłowych oraz terminala LNG w Świnoujściu. Projekt ten kontynuuje obecny rząd. Jak informowaliśmy na łamach “Rynku Infrastruktury”, po zmianie władzy nadal realizowane są kolejne działania w kierunku jego powstania. Dość powiedzieć, że lutym wydano dla inwestycji decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, a także wybrano armatora, Mitsui O.S.K. Lines, który dostarczy pierwszą jednostkę FSRU o zdolnościach regazyfikacyjnych LNG do 6,1 mld m3 w skali roku. W kwietniu ze wspomnianym armatorem została zawarta umowa czarterowa. Z kolei w dniu 12 lipca wojewoda pomorski wydał decyzję lokalizacyjną, obejmującą budowę nabrzeża postojowo-cumowniczego oraz gazociągu podmorskiego.


mat. pras. Gaz-System

– Jeszcze w tym roku planujemy uzyskanie kolejnej kluczowej dla komponentu morskiego Programu FSRU decyzji administracyjnej, czyli pozwolenia na budowę – wskazuje cytowany w komunikacie prasowym Sławomir Hinc, prezes zarządu Gaz-Systemu. Jednostka FSRU będzie usytuowana na terenie gdańskiego portu morskiego w odległości ok. 3 kilometrów od linii brzegowej, pomiędzy ujściami Martwej Wisły oraz Wisły Śmiałej. Już w ubiegłym roku w sierpniu jej moc regazyfikacyjna została w 100% zarezerwowana na okres 15 lat przez ORLEN, który po połączeniu z Polskim Górnictwem Naftowym i Gazownictwem jest jego sukcesorem w charakterze de facto monopolisty na polskim rynku gazowym.

Druga jednostka FSRU? Nie w tej dekadzie

W lutym nadzorujący Gaz-System pełnomocnik rządu ds. strategicznej infrastruktury energetycznej i jednocześnie wiceminister klimatu i środowiska Maciej Bando powiedział, że koszt inwestycji zamknie się w 4,7 mld zł. Niewykluczone, że w przyszłości w Zatoce Gdańskiej pojawi się także druga jednostka FSRU – powstała infrastruktura będzie przystosowana do jej obsługi. Gaz-System przymierzał się już do wyczarterowania drugiej, nieco mniejszej, która zapewniłaby zdolność regazyfikacji LNG do 4,5 mld m3. Wówczas przez Zatokę Gdańską możliwe byłoby sprowadzenie do Polski aż 10,6 mld m3.

To nieco więcej niż maksymalna przepustowość systemu Baltic Pipe, która wynosi 10 mld m3, i jednocześnie wyraźnie więcej niż docelowe zdolności regazyfikacyjne rozbudowywanego terminala LNG w Świnoujściu, które wyniosą już wkrótce 8,3 mld m3. Przeprowadzona procedura Open Season wskazała jednak, że zainteresowanie rynku na razie jest zbyt małe. Wiele wskazuje na to, że istotny wpływ na taki obrót spraw ma wręcz błyskawiczne tempo budowy nowych terminali LNG w Niemczech, możliwe dzięki specustawom.

W efekcie Czechy, dążące do odejścia od importu gazu ziemnego z Rosji, postawiły na dostawy surowca drogą morską tranzytem przez Niemcy. Czeski ČEZ zarezerwował już 2 mld m3 rocznie przepustowości terminala LNG, który powstanie w Stade w Dolnej Saksonii. Nie bez znaczenia w tym kontekście była też niewystarczająca przepustowość istniejących połączeń międzysystemowych pomiędzy Polską a Czechami. Problem ten rozwiązałaby budowa gazociągu Stork II, łączącego okolice Kędzierzyna-Koźla z okolicami Nového Jičína. Perspektywa czasowa jego budowy jest jednak nieznana. W tej sytuacji czeski rząd uznał kierunek polski za ryzykowny.